۱۳۹۷/۱۰/۲۹

مغاکِ کتاب | يوجين تکر

شوپنهاؤر، با کاربردِ استعاره‌های اخترشناسی، يک‌بار نوشت که سه گونه از نويسندگان وجود دارند: شهابها (لهيبِ تبها و مُدها)، سيّاره‌ها (چرخشِ مؤمنانه‌ی تَراداد [= سنّت])، و ستاره‌های برجا (نفوذناپذير و تزلزل‌ناپذير). امّا در نوشتارِ خودِ شوپنهاؤر ــ گزينْگويه‌ها، لَتها، انديشه‌های پراکنده ــ تيزبينانه متوجّهِ شيوه‌يی می‌شويم که کلِ نوشتار در نهايتْ خود را می‌نايد [= نفی می‌کند]، يا برای آنکه فراموش شود يا برای آنکه چنان دقيق بوده که به سکوت می‌انجامد.
آيا شوپنهاؤر خبر داشت که خودش گونه‌ی چهارمی از نويسنده است ــ سيَهچال؟

از بدبينی‌ی کيهانی.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر