در تاريکی بهل که خانه کنم

در تاريکی بهل که خانه کنم، زمين‌اش اندوه خواهد بود،

بام‌اش نوميدی، تا همه روشنايی‌ی شادان ز من بازدارد،

ديوارهايش از مرمرين سياهی، که نَمين باز خواهند گريست،

موسيقی‌ام صداهای دوزخی‌ی ناساز، تا خوابِ ناز را دور کند.

بدينسان، همسرِ دردهايم و در بسترِ گورم،

آه بهل زيان بميرم، تا آن زمان که مرگ آيد.

شعر: بينام

موسيقی: جان داؤلند
[ژرار لن، آنسامبل اورلاندو گيبونز]