آواره بر فرازِ دريایِ مه

همچنانکه گوش‌اش می‌دادم، خيالی بافتم: زمستانی چنان خوب، که بتوان رفتن‌اش را نيز جشن گرفت—جشنی نه برای آمدنِ بهار، جشنی به‌رغمِ آمدنِ بهار.

«امّا حسرتهايی در دل‌ام پرسه می‌زنند»؟—باشد؛ چرا آنها ميهمانِ، و چه‌بسا ميزبانِ، اين جشن نباشند؟