«زمان» در
فارسی به معنای مرگ نيز هست. «کُشتنِ زمان» اينگونه معنايی کنايی به خود می‌گيرد.
انگار کنيد که بطالت شيوه‌ی ناميرايان باشد، يا راهی به سوی ابديت.
در کتابِ جامعه می‌خوانم: «باطلِ اباطيل... يک طبقه
می‌روند و طبقه‌ی ديگر می‌آيند و زمين تا به ابد پايدار می‌ماند.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر